Uroš Milojević: Glumac koji ruši barijere na sceni i u životu

Uroš Milojević, glumac Narodnog pozorišta u Nišu, u samo godinu dana dva puta se našao u centru pažnje javnosti. Prvi put u martu 2023. godine, kada je na 49. Danima komedije u Jagodini osvojio prestižnu nagradu „Ćuran“ za ulogu u kultnoj predstavi „Neki to vole vruće“. Drugi put, tačno godinu dana kasnije, u martu ove godine, kada je javno podelio svoju istinu i postao prvi javno autovani glumac na ovim prostorima.

Rođen 1990. godine u Nišu, Uroš je u rodnom gradu završio osnovnu, srednju i muzičku školu, gde je svirao violinu. Ljubav prema glumi razvila se zahvaljujući roditeljima i baki, koji su ga od malih nogu vodili u pozorište. Iako nije odmah upisao željeni fakultet, nije odustao i istrajao je u svojoj nameri da postane glumac.

Premda je bio porodično povezan s Beogradom, gde je proveo veći deo detinjstva, Uroš je odlučio da studira glumu na Fakultetu umetnosti Priština – Kosovska Mitrovica – Zvečan, u klasi profesora Milana Plećaša i Aleksandra Đinđića, kod koga je završio i master studije. Tokom karijere glumio je u brojnim predstavama, uglavnom u Narodnom pozorištu u Nišu, ali i u beogradskim pozorištima Slavija i Bitef. Njegove zapažene uloge uključuju „Cigani lete u nebo“ u režiji Desimira Stanojevića, „Luminacija“ Nebojše Bradića, „Nasilje nema opravdanja“ Zijaha Sokolovića, „Kum nije dugme“ Tee Puharić, „Crvena: samoubistvo nacije“ Vojkana Arsića, kao i pojavljivanje u serijama „Ulica Lipa 2“, „Sinđelići“ i „Moja generacija“.

Iako bi bilo očekivano da se, poput mnogih glumaca, preseli u Beograd, Uroš je odlučio da ostane u Nišu. Njegova karijera vezana je za rodni grad i Narodno pozorište, gde s ponosom ističe važnost stvaranja u svojoj zajednici, što mnogi smatraju izazovom. Njegov izbor da ostane u Nišu dokazano je uspešan, jer ga publika očigledno voli, a to potvrđuje i podrška koju je dobio nakon javnog autovanja, uprkos tradicionalnim i konzervativnim stavovima svoje sredine.

Reakcija kolega i sugrađana na njegov hrabar čin, koji zaslužuje poseban aplauz, bila je jedna od tema o kojima smo razgovarali s Urošem. Takođe, podelio je s nama svoja iskustva odrastanja u Nišu, studiranja u Kosovskoj Mitrovici u izazovnim vremenima, kao i put kojim je kročio do pozorišnih scena. Njegova strast prema glumi prožima svaki njegov odgovor, a naš “razgovor u papučama” – koje Uroš uglavnom ne nosi, čak ni kod kuće – simbolično se odigrao na sceni Narodnog pozorišta u Nišu, u okruženju koje svaki glumac naziva svojom drugom kućom. Za Uroša je ta scena, čini se, i mnogo više od toga.